Αναρίθμητες ιστορίες, διηγήσεις, μνήμες από εκείνους που το έζησαν, άρθρα και αναλύσεις για την 17η Νοεμβρίου του 1973. 49 χρόνια μετά, όλα αυτά καταδεικνύουν τη σημασία μιας Επετείου πολύ σημαντικής για τη Δημοκρατία μας.
Πάμπολλες παραδοχές, λίγες αμφισβητήσεις, έπαινοι και δυστυχώς λήθη(όχι για μας). Το Πολυτεχνείο έχει σημαδέψει την Μεταπολεμική Ιστορία μας και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Τα μηνύματα του θα παραμείνουν ανεξίτηλα όσο οι διεκδικήσεις για καλύτερη Δημοκρατία παραμένουν επίκαιρες.
Και σε αυτή την ξεχωριστή σελίδα της Ιστορίας – όπως σε όλες – υπάρχουν οι πολλοί ‘’ανώνυμοι’’ και οι λίγοι επώνυμοι.
Εμείς θυμόμαστε και κρατάμε τους ‘’ανώνυμους’’. Τους φοιτητές και όχι μόνο που αγωνίστηκαν και άφησαν ηχηρό αποτύπωμα από την έκβαση αυτής της εξέγερσης. Τους ‘’ανώνυμους ‘’ και συνάμα ανιδιοτελείς. Εκείνους που δεν κόμισαν λάφυρα και δεν θα γραφτούν ποτέ με κεφαλαία γράμματα σε κανένα ιστορικό σύγκραμα. Τους αφανείς , άγνωστους συνέλληνες ανεξαρτήτως ιδεολογίας και κυρίως τα νιάτα που μπήκαν μπροστά ακόμη μια φορά όπως σε πολλούς αγώνες για την Πατρίδα μας, για την Ελευθερία και για τη Δημοκρατία. Εκείνους που δεν γνωρίσαμε και ο κόσμος δεν θα μάθει ποτέ.
Αντί δικού μας επιλόγου, τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, όπως έζησε εκείνος τις ημέρες της εξέγερσης : ” Ωραία παιδιά, με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια, ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων, αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα, Έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, πώς μεγαλώνει το μπόι, το βλέμμα και η παλάμη του ανθρώπου; ”