Από τον Νίκο Κουρή
Η Παναγιώτα ζει και εργάζεται στην Κυπαρισσία. Γνωριστήκαμε τυχαία πριν μερικά χρόνια σε μια εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου. Εκεί μάθαμε ότι είναι μια ταλαντούχα ποιήτρια – και με διακρίσεις μάλιστα . Καλύτερα όμως να μας τα πει η ίδια…
Είσαι μια σκληρά εργαζόμενη μητέρα και ταυτόχρονα βρίσκεις χρόνο και γράφεις. Συνδυάζονται αυτά τα δύο;
Είναι τρόπος ζωής. Αρκετά από τα γραπτά μου βρήκαν σώμα την ώρα της δουλειάς. Σε χαρτί κουζίνας, χαρτοπετσέτα, στο πακέτο με τα τσιγάρα μου ή όπου τέλος πάντων βρίσκω για να αποτυπώσω τη σκέψη μου. Η αλήθεια είναι πως η σωματική κούραση είναι εξαντλητική, όμως το πνεύμα πρέπει να παραμένει ανεξάντλητο και ισχυρό. Άλλωστε, όταν είσαι σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος, οφείλεις να συνδυάσεις κάτι για τη φροντίδα του πνεύματός σου.
Από πότε σου μπήκε το μικρόβιο να εκφράζεις συναισθήματα και σκέψεις με έναν ιδιαίτερο, ποιητικό λόγο;
Από πότε; Από πάντα! Θυμάμαι όταν ήμουν έφηβη αγαπούσα πολύ τα λευκώματα που γράφαμε στο σχολείο. Τα βιβλία μου και το θρανίο μου – και συγνώμη προς τους δασκάλους μου – ήταν παντού γραμμένα. Ο πρώτος άνθρωπος που μου έδωσε τη σκυτάλη να γράψω, ήταν ο φιλόλογος κ. Β. Μαστραγγελόπουλος, για να το βάλει στην τότε εφημερίδα “Οι Βάσσες”. Αυτός που μου κράτησε το χέρι που έτρεμε, που μου έδωσε θάρρος να κρατήσω τ’ ανάστημα μέχρι τον τελευταίο του στίχο, ήταν ο παππούς μου Αθανάσιος Γλεντής.
Πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα σήμερα να μπορεί να έχει ελεύθερη σκέψη, ιδιαίτερα σε μια κλειστή κοινωνία;
Όταν σέβεσαι τον εαυτό σου και αυτό που αντιπροσωπεύει είναι πολύ εύκολο. Η σκέψη δεν πρέπει να οριοθετείται σε μια κλειστή κοινωνία. Μόνο έτσι αφήνεις το αποτύπωμά σου για την επόμενη γενιά. Έχει την ικανότητα να χαράξει πορεία για το όραμα. Το όραμα είναι προνόμιο της ελεύθερης σκέψης. Όταν το βάζεις πίσω απ’ τα κάγκελα μιας κοινωνίας, δεν οδηγείσαι πουθενά. Μικρή ή μεγάλη κοινωνία δεν έχει σημασία. Άμα σπάσεις τις αλυσίδες του ηλεκτροφόρου σου μυαλού, τότε βλέπεις την απεραντοσύνη του κόσμου. Πάντα βέβαια με σεβασμό προς τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο.
“Πονέματα Ψυχής”, ποίηση και διακρίσεις. Τι ετοιμάζεις αυτόν τον καιρό;
Τα “Πονέματα” προέκυψαν από ένα πείσμα και οι ποιητικές διακρίσεις από ένα μεγαλύτερο. Ήθελα μια επιβεβαίωση, ίσως όμως λανθασμένη. Νόμιζα πως εάν αποσπάσω κάποιο βραβείο, σημαίνει πως θα με κάνει μια καλή ποιήτρια. Λάθος! Ποίηση γεννιέσαι και ποιητή σε κάνει η αγάπη του κόσμου. Η αλήθεια είναι πως το βραβείο είναι κάτι σημαντικό, όμως ο λόγος που σε οδηγεί σε αυτό είναι κάτι σπουδαίο. Φτάνει να ανακαλύψεις τι είναι αυτό που σε κάνει να νοιώθεις σπουδαίος. Άραγε είναι ένα βραβείο; Ο καθένας λοιπόν θέτει αυτό το ερώτημα στον εαυτό του και πορεύεται ανάλογα με το τι τον πρεσβεύει. Ίσως να το ξανακάνω, αλλά σίγουρα με διαφορετικά κριτήρια αξιολόγησης του “σπουδαίου” αυτή τη φορά. Για την ώρα συμμετέχω σε μια νέα θεατρική ομάδα του ΜΕΣΚ, ενός πολιτιστικού συλλόγου που δρα πάνω από 25 χρόνια στην Κυπαρισσία. Μια φρέσκια ιδέα λοιπόν που αλίμονο μας να μη στηρίξουμε όλοι μας. Η πρώτη παράσταση θα ανέβει με το καλό τον καινούριο χρόνο, με σκηνοθέτη τον εξαίρετο Κώστα Λαό. Θα κάνω την πρώτη μου εμφάνιση με μια σπουδαία ομάδα. Δεν είναι αυτό βραβείο;
Ζεις σε μια επαρχιακή πόλη. Τι σου αρέσει; Τι σε χαλάει; Τι θα ήθελες να αλλάξεις;
Θα μείνω στο τι ονειρεύομαι. Να μπορούν οι νέοι άνθρωποι να έχουν ευκαιρίες. Να έχουν επιλογές στην πόλη τους. Να μην ψάχνουν με ματωμένα γόνατα να βρουν μια ηλιαχτίδα επειδή γουστάρουν να ζήσουν τη ζωή τους αλλιώτικα από την απαρχαιωμένη αντίληψη του δηθενισμού και του κοινωνικού φαίνεσθε.
Αν θέλαμε να σε γνωρίσουμε καλύτερα, τι θα έπρεπε να ξέρουμε για σένα; Ποιο μυστικό θα μοιραζόσουν μαζί μας;
Αν θες να με γνωρίσεις καλύτερα, θέλω να είσαι εσύ. Χωρίς φασαρία και χωρίς πολλές φανφάρες. Θέλω να γνωρίσω τον “άλλο εαυτό”. Αυτόν με τα ειλικρινή ελαττώματα. Χωρίς να σκεφτείς εάν μου αρέσει. Δεν είμαι εγώ ικανή να σε κρίνω, όμως αξιολογώ την ανθρώπινη σχέση μας και εάν δεν αντιπροσωπεύει το αληθινό, με τα καλά του και τα στραβά του, δε θα με γνωρίσεις ποτέ καλύτερα. Ποιο μυστικό, ε; Ενώ είμαι αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα, λειτουργώ στο ζενίθ του ρεαλιστικού. Ίσως κάποτε να καταφέρω να εξηγήσω πως μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ευφυής και ευαίσθητος. Σίγουρα θα μου πάρει πολλή μελέτη.
Θα μας γράψεις εδώ ένα μικρό ποίημα; Μια ευχή που θα ήθελες να εκπληρωθεί άμεσα;
Χίλια φώτα και μια νύχτα
Ένας ήλιος του χειμώνα
Είδε έρωτες να φεύγουν
Και ημέρες να αγριεύουν
Ν’ αλυχτούν οι μοναξιές
Να κρυώνουν οι ψυχές
Είδε τα παιδιά του κόσμου
Μύχιες σχισμές του χρόνου
Να ακροβατούν στο γκρίζο
Ζωή κρυμμένη σε αγγίζω
Είπε, στην άκρη του νερού
Με την πνοή του λουλουδιού
Είπε, να κάνει μια ευχή
Θ’ αλλάξει η ρώτα, δε μπορεί…
Νομίζω πως δεν χρειάζεται να βάλουμε τίτλο. Να η ευχή μου λοιπόν. Σου το αφιερώνω και ευχαριστώ πολύ για την όμορφη φιλοξενία.
Κι εμείς σε ευχαριστούμε για τις αχτίδες που μας φωτίζουν από την ποίηση. Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις.