Από τη Σταματίνα Παπαδοπούλου
Πάω σούπερμαρκετ αρχές του μήνα (γιατί μέχρι τέλος δεν ξέρω τι θα έχει μείνει στην τσέπη) και παθαίνω σοκ. Και καλά με τις γαρίδες, το σολομό και τους αστακούς που τα χαζεύω ως εκθεσιακό είδος. Τι γίνεται αλήθεια με τα μακαρόνια; Εξαφανιστήκανε από τα ράφια, πέσανε ακρίδες και τα σηκώσανε όλα. Εκτός, εκτός από το Νο 6. Ευτυχώς. Στα μακαρόνια No6 αφθονία κι Άγιος ο Θεός.
Αλλά νάτανε μόνο τα μακαρόνια!
Πάνε τα τορτελίνια, τα κανελόνια, πάνε και τα λιγκουίνια και τα ριγατόνια, εξαφανίστηκαν κι οι φαρφάλες. Πριν πάρουν κι άλλο την ανηφόρα οι τιμές, κάλλιο γαιδουρόδενε παρά γαιδουρογύρευε. Ο πολύς ο κόσμος ο λαϊκός έκανε τα κουμάντα του φαίνεται.
Δίπλα μου μια σεβάσμια κυρία με ρωτάει:
_ Μήπως βλέπεις κοπέλα μου κάπου τις παπαρδέλες;
_Συγνώμη κυρία μου (με πιάνει κι ένα γέλιο μετά συγχωρήσεως) υπάρχουν ζυμαρικά παπαρδέλες;
_Βεβαίως αγαπητή μου. Αρέσουν στα εγγόνια μου με φρέσκο κρεμμυδάκι, άνιθο, βασιλικό, μικρά κομματάκια ζαμπόν καπνιστό και άχνη τυριού σιτάκα από την Κάσο. Όλο ταλιατέλες αλά Βιεννέζα και πέννες 7 τυριά και 18 μυρωδικά μπουχτίσανε τα παιδιά και δεν τα τρώνε.
Έπεσα ξερή ομολογώ.
Αλλά μεταξύ μας, αυτό δεν με πείραξε και τόσο γιατί τα βαλάντια μου δεν είναι για τις νέες γκουρμεδιές, άσε που από συνταγές με τα προχώ ζυμαρικά δεν τις κατέω. Παραμένω σταθερή και κλασσική στο Νο6, άσε που τόχω για γούρι καθ’ ότι και τα γενέθλια του αγοριού μου. Εκείνο που δεν θα αντέξω όμως είναι η έλλειψη του φιδέ. Ούτε για δείγμα.
Τώρα μάλιστα που καραχειμώνιασε, τυλιγμένη με την κουβερτούλα μεσ’ στο σπίτι (και με το ταίρι μου, δεν έχω παράπονο), μια σουπίτσα φιδέ με μπόλικο πιπεράκι και λίγο καροτάκι πολύ τη λιγουρεύομαι. Ακούω ότι είναι κι άλλοι που τη βγάζουνε με το παλτό μεσ’ στο σπίτι; Ναι;
Για αυτό σας λέω : Το φιδέ ρε παιδιά;
Το story είναι προϊόν μυθοπλασίας.